اِک واری کسے بادشاہ نوں ایہہ خیال آیا کہ جے اوس نوں پہلاں ہی ہر کم نوں شروع کرن لئی ڈُھکویں سمے دا پتہ لگ جاوے، جے اوس نوں ایہہ پتہ لگ جاوے کہ کیہڑے بھلے مانساں دی گل منے تے کیہڑے لوکاں توں بچے تے سبھ توں ودھ ایہہ پئی جے اوس نوں ہمیشاں ایہہ پتہ لگ جایا کرے کہ اوس لئی سبھ توں اہم شے کیہڑی اے تاں اوہ کدی وی کسے کم وچ ناکام نہیں ہووے گا۔
ایہہ خیال آؤندیاں ہی بادشاہ نے مُلک وچ منادی کروا دتی کہ اوہ اوس آدمی نوں بہت وڈا انعام دیوے گا جیہڑا اوہنوں ایہہ دسے گا کہ اوس لئی کم کرن واسطے ڈُھکواں سماں کیہڑا اے۔ اوس واسطے کیہڑے لوک اہم نے تے سبھ توں ضروری کم اوس لئی کیہڑا اے۔
بہت سارے سُوجھوان لوک بادشاہ کول آئے پر سبھ نے اوس دے سوالاں دے وکھ وکھ جواب دتے۔
پہلے سوال دے جواب وچ بعض لوکاں نے کہیا کہ بادشاہ نوںچاہیدا اے کہ اوہ اِک جنتری بنوائے تے پِھر اوس اُتے سختی نال عمل کرے ۔ صرف ایس طرحاںہی اوہ ویلے سر ہر کم کر سکدا اے۔ کئی دُوسریاں نے کہیا کہ کسے وی کم دے صحیح ویلے دا پیشگی پتہ لائونا نا ممکن اے۔پر ایہہ ہے کہ کسے نوں وی فضول کماں وچ رُجھے رہن دی اجازت نہیں ہونی چاہیدی۔جو کجھ واپر رہیا اے اوس ول دھیان رکھے تے اوہی کرے جیہدی لوڑ اے۔ تیجی دھر نے کہیا کہ بادشاہ نوں کھڑکنا رہنا چاہیدا اے پئی کیہ ہو رہیا اے،پر ایہہ کسے اِک جی دے وس وچ نہیں پئی اوہ صحیح فیصلہ کر سکے کہ کاروائی لئی مناسب وقت کیہڑا اے۔پر ایہہ ہے کہ بادشاہ کول سُگھڑ بندیاں دی اِک ستھ ہونی چاہیدی اے، ایہہ ستھ ہر کم دا ڈُھکواں ویلا مِتھن وچ مشوریاں راہیں اوہدی مدد کرے۔
چوتھے ٹولے نے کہیا کہ کجھ اجیہے معاملے ہوندے نے جیہڑے فوری فیصلے دا تقاضا کردے نے تے مشورے لئی ویلے دی مہلت نہیں دیندے۔کسے کم دا ڈُھکویں ویلاجانن لئی بھوِکھ وچ جھانکنا ضروری اے۔ تے ایہہ صرف جادوگر کر سکدے نے۔ بادشاہ نوں ایس لئی جادوگراں کول جانا پئے گا۔
دُوجے سوال دے جواب وچ کجھ نے کہیا کہ بادشاہ لئی جیہڑے لوک بہت ضروری نے اوہ ستھ دے رُکن ہن۔ دُوجیاں نے کہیا، ملوانے۔کجھ ہور نے حکیماں دا نام لیا۔ ایتھوںتیک کہ بعض نے بادشاہ لئی سبھ توں اہم لوک اوہدے سپاہیاں نوں مِتھیا۔
تیسرا سوال کہ سبھ توں ودھیا کم کارکیہڑا اے؟ کجھ لوکاں نے ایہدے جواب وچ کہیا کہ دُنیا دا سبھ توں اُتم کم سائنس اے۔ بعض نے دسیا پئی جنگ لڑن دا ہُنر، ہور لوکاں نے کہیا کہ مذہبی عبادت اُچیچا کم اے۔
سبھ سوالاں دے جواب کیونجو اِک دُوجے توں وکھرے سن ایس لئی بادشاہ کسے نال وی سہمت نہ ہویا تے کسے نوں کوئی انعام نہ دتا۔ اپنے سوالاں دے ٹھیک جواب بھالن دی سدھر لے کے بادشاہ نے اِک درویش کولوں صلاح لین دا فیصلہ کیتا جو کہ اپنی سیانف لئی دُور دُور تک مشہور سی۔
درویش جنگل وچ رہندا سی تے جنگل چوں کدھرے نہیں سی جاندا تے صرف عام لوکاں توں سوا اوہ کسے نوں نہیں ملدا سی۔ ایس لئی بادشاہ نے سادھارن جیہے کپڑے پائے تے درویش دی جھونپڑی چ پہنچن توںپہلاں ہی اوہ اپنے گھوڑے توں اُتر گیاتے اپنے ساتھیاں نوں پچھے چھڈ کے، اکلا ہی جھونپڑی ول چل پیا۔ جدوں بادشاہ نیڑے آیا تاں درویش اپنی جھونپڑی دے ساہمنے زمین پُٹ رہیاسی۔ بادشاہ نوں ویکھ کے اوس نے اوہدا سواگت کیتا تے مِٹی پٹدا رہیا۔ درویش ماڑاتے کمزور جیہا سی تے ہر واری جدوں اوہ بھوئیں اُتے ٹپ ماردا تے تھوڑی جیہی مٹی اُڈدی تاں اوس نوں ساہ لینامشکل جاپدا۔
بادشاہ اوس کول آیا تے کہیا، ’’باوا لوکا، میں تہاڈے کول تِن سوالاں دے جواب پچھن آیا ہاں۔ مینوں دسو کہ میں ٹھیک سمے تے ٹھیک کم کیویں کراں؟ کیہڑے لوک نے جیہناں دی مینوں بہتی لوڑ اے تے کیہڑے لوکاں ول میں دُوجیاں نالوں ودھ دھیان دیواں۔ کیہڑے کم میرے لئی بہت اہم نے تے جیہناں نوںپہل دینی چاہیدی اے۔‘‘
درویش نے بادشاہ دی گل سُنی پر کوئی جواب نہ دتا۔ اوس نے صرف اپنے ہتھاں اُ تے تُھکیا تے پھیر کم وچ رُجھ گیا۔
بادشاہ بولیا، ’’ تسیں تھک گئے ہو، لیاؤ ایہہ کہی مینوں دے دیو، کجھ چر میں تہاڈے لئی کم کرداں۔‘‘
درویش نے بادشاہ نوں کہی پھڑاؤندیاں آکھیا، ’’شکریہ ‘‘تے آپ بھوئیںاُتے بیٹھ گیا۔
جدوں اوس نے دو کیاریاں پُٹ لئیاں تاں بادشاہ کم کرنوں رُک گیا تے اپنے سوال دہراؤن لگا۔ درویش نے پھر کوئی جواب نہ دتا پر کھڑا ہو کے اپنا ہتھ کہی لین لئی اگے ودھایا تے آکھیا، ’’ ہُن تسیں کجھ چر وِسرام کرو ۔۔۔۔۔تے تھوڑھا کم مینوں کر لین دیو۔‘‘
بادشاہ نے اپنی کہی درویش نوں نہ دتی تے مِٹی پُٹدا رہیا۔ اِک گھڑی بیت گئی تے پھیر دُوجی وی۔ سورج درختاں اولھے ڈُبنا شروع ہو گیا تے اوڑک بادشاہ نے زمین تے ٹپ ماریا تے کہیا، ’’ باوا لوکا، میں تہاڈے کول اپنے سوالاں دے جواب لین لئی آیا ہاں۔ جے تسیں کسے دا وی جواب دین توں آتر ہو تاں مینوں دس دیو میں اپنے گھر واپس جاواں۔‘‘
درویش بولیا، ’’ اوہ ویکھ کوئی بھجیا آ رہیا اے، چل ویکھیے کون اے۔‘‘
بادشاہ پچھے مُڑیا تے اِک داڑھی والے آدمی نوں جنگل وچوں باہر بھجدیاں ویکھیا۔اوس آدمی نے اپنے دوناں ہتھاںنال اپنے ڈِھڈنوں گُھٹیا نپیا ہویا سی تے اوتھوں لہو وگ رہیاسی۔ جدوں اوہ بادشاہ کول اپڑیاتاں اوہ بے سُدھ ہو کے ہولی آواز وچ کجھ بولدا ہویا زمین تے ڈِگ پیا۔ بادشاہ تے درویش نے ایس آدمی دے کپڑے ڈِھلے کیتے۔ اوس دے ڈِھڈ وچ وڈا سارا پھٹ سی۔ بادشاہ نے جنی چنگی طرحاں ہو سکدا سی اوس زخم نوں دھوتا تے اپنے رومال تے درویش دے پرنے نال اوس اُتے پٹی بنھ دتی پر لہو وگنوں ہٹ نہیں سی رہیا تے بادشاہ گھڑی مُڑی گرم لہو نال لبڑی ہوئی پٹی اُتاردا تے زخم دھوندا تے پھیر دوبارہ زخم اُتے پٹی کردیندا۔ جدوں زخم چوں لہو وگنا بند ہو گیا، آدمی نوں ہوش آئی تاں اوس نے کجھ پین لئی منگیا۔ بادشاہ نے سجرا پانی لیاندا تے اوس نوں دتا۔ اوس ویلے تیک سورج ڈُب گیا ہو یا سی تے موسم ٹھنڈا ہو گیا سی۔ ایس لئی بادشاہ نے درویش دی مدد نال پھٹڑ بندے نوں جھونپڑی وچ اپڑایا تے بسترے اُتے لٹا دتا۔ بسترے تے لیٹدیاں ہی آدمی نے اپنیاں اکھاں بند کر لئیاں تے چُپ ہو گیا۔ بادشاہ پیدل ٹُرن تے کم کرن وجہوں اینا تھک گیاسی کہ اوہ جھونپڑی دی سردل تے ہی جُھک گیا تے سئوں وی گیا۔ اوس نوں گرمیاں دی ایس چھوٹی جیہی رات نوں بہت ودھیا نیندر آئی۔ جدوں سویرے، اوس نوں جاگ آئی، اوس نوں چیتا آیا کہ اوہ کتھے سی یاں جیہڑا آدمی بسترے چ لیٹیا سی، اوہ کون سی تے بڑے دھیان نال اپنیاںچمکدیاں اکھاں نال اوس ول ویکھ رہیاسی۔ ’’ مینوں معاف کر دیو۔‘‘ داڑھی والے آدمی نے ہولی دینی آکھیا، جدوں اوہنے ویکھیا کہ بادشاہ جاگ رہیاسی تے اوس ول ہی ویکھ رہیاسی۔
’’میں تینوں نہیں جاندا تے توں کوئی غلطی نہیں کیتی، جس لئی میں تینوں معافی دیواں۔‘‘ بادشاہ نے کہیا۔
’’ تسیں مینوں نہیں جاندے پر میں تہانوں جاندا ہاں۔ میں تہاڈا اوہ دشمن ہاں، جس نے تہاڈے توں بدلہ لین دی سہوں کھادی سی، کیونجو تسیں میرے بھرا نوں مروایا سی تے اوہدی ساری جائداد اپنے قبضے وچ کر لئی سی۔ مینوں پتہ لگیا کہ تسیں درویش نوں ملن اکلے ہی گئے ہو تے میں پکا ارادہ کیتا کہ واپس آؤندیاں تہانوں رستے وچ ہی مار مکاؤنا اے پر دن بیت گیا تے تسیں واپس نہ آئے۔ ایس لئی میں تہانوں لبھن لئی اپنی چھہہ لائون والی تھاں توں باہر آیا تے تہاڈے درباناں کول گیا پر اوہناں مینوں پچھان لیا تے مینوں زخمی کر دتا۔ میں اوہناں کولوں بچ گیا۔ میں تے تہانوں مارنا چاہوندا ساںپر تسیں میرا جیون بچایا ہُن جے میں جیوندا رہیاتے جے تسیں ایہہ چاہو تاں میں تہاڈا سبھ توں بُہتا وفادار غلام رہواں گا تے اپنے پُتراں نوں وی تہاڈے غلام بناواں گا۔ مینوں معاف کر دیو۔‘‘
بادشاہ نوں اپنے دشمن نال اینی سوکھی طرحاں صلح کرکے تے اِک ہور بیلی وچ وادھا کرکے بڑی خوشی ہوئی تے اوس نے صرف معاف ہی نہیں کیتا سگوں اوس نوں کہیاکہ اوہ اپنے نوکر تے حکیم اوس دا دھیان رکھن لئی گھلے گاتے وعدہ کیتا کہ اوس دی ساری جائداد واپس موڑ دیوے گا۔
زخمی آدمی توں ویہلا ہو کے، بادشاہ بُوہے تے گیا تے درویش نوں لبھن لگا۔ واپس جان توں پہلاں، اوہ اِک واری ہور اپنے سوالاں دے جواب پچھنا چاہوندا سی۔ درویش باہر، گوڈیاں بھار ہو کے اوہناں کیاریاں وچ بیج بو رہیاسی جیہڑیاں اوس نے اِک دن پہلاں پٹیاں سن۔
بادشاہ اوس کول آیا تے کہن لگا،’’باوا لوکا، اخیرلی واری میں اپنے سوالاں دے جواباں لئی تہا نوں بینتی کردا ہاں۔‘‘
’’تہانوں تاں تہاڈے سوالاں دے جواب پہلاں ہی مِل گئے نے۔‘‘ درویش نے اپنیاں پتلیاں لتاں تے جھکدے ہوئے تے بادشاہ ول ویکھدیاں آکھیا۔
’’کیویں جواب لبھ گئے؟ تہاڈا کیہ مطلب اے۔‘‘ بادشاہ نے پُچھیا۔
درویش نے آکھیا، ’’کیہ تسیں نہیں جاندے کہ کل جے تسیں میری کمزوری اُتے ترس نہ کھاندے تے میرے لئی کیاریاں نہ پٹدے تے واپس مُڑ جاندے تاں اوہ آدمی تہاڈے اُتے دھاڑ کر دیندا تے تہانوں میرے کول نہ ٹھہرن دا پچھتاوا ہوندا۔ ایس لئی اہم ویلا اوہ سی جدوں تسیں کیاریاں پُٹ رہے سی تے میں تہاڈے لئی ضروری شخص ساں تے میرے واسطے چنگا کم کرنا تہاڈا سبھ توں ودھیاکم سی۔ ایس مگروں جدوں اوہ آدمی دوڑدا ہویا ساڈے ول آیا سبھ توں اہم سماں اوہ سی جدوں تسیں اوس دی مرہم پٹی کر رہے سو کیونجو تسیںجیکر اوس دے زخماں اُتے پٹی نہ کردے تاں اوہنے تہاڈے نال صلح کیتے بِناں ہی مر جانا سی۔ ایس لئی اوہ تہاڈے لئی سبھ توں اُچیچا بندہ سی تے جو کجھ تسیں اوس لئی کیتا، اوہ تہاڈا سبھ توں خاص کم سی۔ ایس لئی یاد رکھو، صرف اِکو سماں اے جیہڑا اہم اے ، اوہ ہے حال وقت۔ ایہہ موجود لمحہ سبھ توں اہم ویلا اے کیونجو حال ہی اوہ سماں اے جدوں ساڈے کول کوئی طاقت ہے۔ سبھ توں ضروری آدمی ساڈے لئی اوہ اے، جو ساڈے نال اے کیونجو کوئی نہیں جاندا کہ ایس نوں کدی ہور کسے نال وی کوئی کم پے سکے گا تے سبھ توں اُچیچاکم کار اے ایس نال چنگیائی کرنا کیونجو ایس دُنیا وِچ صرف ایس مقصد لئی ہی آدمی نوں بھیجیا گیا اے۔‘‘
٭٭٭
تبصرے
ایک تبصرہ شائع کریں